Haptotherapie en compassie

De omschrijving dat haptotherapie de therapeutische toepassing is van de haptonomie, de wetenschap van de affectiviteit, geeft nog geen duidelijkheid over het affectieve aspect in de haptotherapie zelf. Het is als praten over een gerecht zonder het gerecht zelf geproefd te hebben.  Met de kennis van hoe het gerecht smaakt, zal ook het gesprek erover anders zijn. 

Bij het lezen van het boek ‘Het boek van Vreugde’ (Dalai Lama; Desmond Tutu; Douglas Abrams) werden mij woorden aangereikt die (h)erkenning gaven aan dat affectieve aspect in de haptotherapie. Het kernwoord daarbij was: compassie. Thupten Jinpa omschrijft compassie: ‘als een gevoel van zorg dat opkomt als we geconfronteerd worden met het lijden van iemand anders en we een urgentie voelen iets te doen om dat lijden te verlichten. Compassie zet het empathische gevoel om in daden van edelmoedigheid, gulheid en andere onbaatzuchtige uitingen.’ 

Deprivatie van affectieve gevoelens ligt vaak ten grondslag in de hulpvraag die bij mij als haptotherapeut aan de orde wordt gesteld. Of dat nu was in de jeugd of in het hier en nu; van de ander naar jou, of in het beeld dat je over jezelf hebt; gemis aan affectie is van (grote) invloed op de wijze van functioneren.
Zou ik het lijden van de cliënt met zijn/haar hulpvraag willen verlichten en dat enkel vanuit een rationeel perspectief, dan zal mijn benadering van die cliënt daardoor gekleurd worden. Geheel anders wordt het wanneer ik mijn gevoel open stel, de cliënt me met zijn/haar hulpvraag ook kan/mag raken. Met compassie kan ik me toewenden. De basis waarop haptotherapie kan gedijen.